Ik trek het gewoon niet meer ...

Lilian

19-06-2005 00:25

Lieve mensen,
Ik trek het allemaal niet meer. Ik zit er geestelijk en lichamelijk echt doorheen.
Ik merk dat ik gewoon alleen nog maar met gedachten loop van:
“ wanneer houdt het eens op?”
“wanneer kan ik gelukkig zijn”
“ wanneer is er eens iemand die zegt: ik begrijp je en zal je steunen”
“ wanneer kan ik weer lachen, wanneer heb ik uberhaupt gelachen of het naar me zin gehad?”
Ik voel mezelf leeg, verdrietig, angstig als ik kijk naar de toekomst, onzettend onrustig en merk dat als ik nog iets te verwerken krijg dat ik totaal ga doordraaien.
Ik loop met pijn in me buik, na een periode van vreetbuien heb ik nu moeite met eten en val ik onzettend af. Ik kan echt dagen en uren achtereen huilen. Verder kamp ik met hele erge moeheid. Ik kan echt niet meer dan een ochtend of middag ergens naartoe. Ik ben dan doodop. Het vergt veel energie. Uitgaan ofzo lukt me niet. De drukte, de mensen, het wordt me teveel. Teveel prikkels. Als ik ergens ben, dan voel ik me verschrikkelijk en wil ik weg, het ontvluchten. Ik voel het al zo'n jaar. Ik weet gewoon niet wat ik meer moet doen. Het wordt van kwaad tot erger.
Sinds een paar maanden lukt het werken me ook steeds minder goed. Ik probeer maar door te zetten, vraag meer werk voor afleiding en iedereen lijkt inmiddels al te zien dat het niet goed gaat met me. Ze zien dat ik afval, dat ik me verschrikkelijk voel. Alleen ik moet gewoon doorgaan…. ik kan niet zeggen wat er aan de hand is. Ik verzin maar dat ik griep heb, dat ik bloed laat prikken etc. allemaal om soms thuis te kunnen blijven.
Me ouders heb ik al verteld dat ik het niet meer trek. Ik zei dat ik liever wordt opgenomen ergens in een tehuis dat ze me kunnen helpen. Als iemand zich al zo voelt zo lang, maar het zelf niet lijkt te kunen moet ik hulp hebben. Ik heb al zeker vanaf mijn 17de last van depressieve gevoelens. Door contacten met anderen, bezig te blijven etc. etc. kwamen er momenten dat ik weer gelukkig was. Sinds vorig jaar lijkt het echter allemaal niet meer te lukken. Deze week was ook totaal een ramp…..
Ik durf niet alleen alles te ondernemen ….
Om alleen hulp te zoeken voor iets … terwijl ik precies weet wat de oorzaak is en wat de oplossing is …
Alleen dingen ondernemen lukt gewoon niet meer … ik heb heel NL al afgelopen voor kleding te kopen, museum bezoeken, internetpagina's vol geschreven en me gek gechat. Ik blijf alleen maar dit gevoel houden en het wordt steeds erger.
Me moeder zegt dat als ik hulp zoek, dat ik me toekomst kan vergeten. Als ik word opgenomen dan zal ik me leven een stempel krijgen. Dan zou ik nooitmeer aan werk komen. En nu ik wat internetpagina's las van: depressiecentrum werd me dit ookbevestigd.Deze mensen hebben een stigma.
Alleen hoe moet ik leven? Hier een week uit me leven :
Maandag jl. gingen me ouders op vakantie. Ik zou thuisblijven. Ik dacht dat ik mezelf enorm rot zou voelen als ik mee zou gaan. Het tegenovergestelde bleek waar te zijn. Ik werd zo onrustig, zo verschrikkelijk rot voelde ik me. Ik ben van alles aan ondernemen: huis dweilen, stofzuigen, ramen zemen, alle houten meubelen in de was gezet etc. Het gevoel ging mar niet weg. Er kwam iemand op bezoek en eigenlijk trok ik het totaal niet. Ik had eten gehaald en we gingen eten bij mij thuis. Ik voelde me verschrikkelijk. Ik kon mijzelf niet concenteren. Hij wilde tv kijken. Het ergste wat ik in zo'n bui kan gaan doen is stil zitten en kijken: dan komt mijn verdriet en ellendige gevoel nog meer naar boven. Ik probeerde maar telkens bezig te zijn door: drinken, eten aan te bieden, te gaan praten onder de film.
Dinsdag zou diegene weer komen. Ik werd dinsdagochtend al wakker: huilend, depressief, kon niets verdragen. Me zus ging weg, dus weer een dag alleen. Ik heb tot 13 uur in me bed gelegen en toen maar de afspraak afgebeld. Ik had vanaf 6 uur in de ochtend gehuild tot ik ging slapen om 00.00 uur. Ik was zo onrustig, verdrietig. Ik kreeg me moeder aan de lijn en heb direct gezegd dat ik naar hun toe zou komen de andere dag. Na veel aandringen, omdat ze het toch wel erg gevaarlijk vond om mij in me eentje richting Luxemburg te sturen in de Ardennen, mocht ik toch gaan. Direct huilend een treinticket gekocht voor de volgende dag.
Woensdag: dolgelukkig .. ik zou gaan naar me moeder. Ik hoopte echt dat dit me rust zou geven. Onderweg moest ik opletten, goed nadenken want ik moest 3 keer overstappen. Ik werd regelmatig gebeld door me zus waar ik was en ook me moeder want het was telkens ergens in de middele of nowhere waar ik moest uitstappen en weer een ander boemeltreintje moest pakken die een keer in de twee tot drie uur ging. Daar aangekomen, begon me gevoel weer. Dit terwijl ik hoopte dat alles goed kwam.
Donderdag: huilen, pijn in me buik, diarrree, leeg gevoel …. me moeder en ik zijn heel de dag maar oppad geweest. Ik heb tig dorpjes gezien en ben rondgereden. Boodscappen gedaan, etc. etc. Om me bezig te houden. Maar ik kon gewoon weer niet normaal functioneren.
Vrijdag: naar huis, amper geslapen dus heb heel de terugreis kunnen slapen in de auto. 15 uur thuis en direct in me bed gegaan tot volgende dag.
Zaterdag : maar naar de Pasar Malam gegaan. Wat een verschrikking. Depressie kwam gigantisch opzetten: ik kon niet tegen deze drukte, werd echt knettergek. Mijn gevoel alleen te zijn kwam weer zo hevig naar boven. Ik was zo onrustig en niks interesseerde me. Me moeder werd redelijk boos dat ik het ‘verpeste’ terwijl ik me tranen alleen maar probeerde te verdringen en ik me gigantisch rot voelde. Ik weet het allemaal gewoon niet meer .. sinds mijn thuiskomst huil ik, heb ik de contacten die ik had inmiddels al aangegeven dat ik geen vriendschap meer hoef. Immers: ze zijn er niet voor mij!
Ik voel me verschrikkelijk. De contacten die ik had hebben me enorm laten stikken. Ik had twee kennissen vanuit me vorige werk. Ze wilden graag contact houden. Ik was erg blij, maar mogelijk heb ik teveel verwacht. een keer in de twee maanden schrijft een van de twee. De ander heeft me al van haar msn afgegooid. Ook als ik mailde, mailde ze amper terug. Terwijl ze me eerst elke week belde, mailde en deed toen ze een baan nodig had en ik alles in het werk stelde om haar hiermee te helpen, gerust te stellen etc. Een contact zie ik een keer in het half jaar. Als ik met haar ben, dan spreekt ze eigenlijk over al haar problemen en help ik haar ermee. Verder hoor ikniets van haar. Alleen als ze weer een probleem heeft; uit met haar vriend, computerprobleem etc.
Een laatste contact: die vind dat ik mijzelf aanstel. Iemand die alles voor mij betekende. Eerst wou hij een relatie met mij, maar opeens passen we niet bij elkaar. Ik snap het totaal niet, ik probeerde me gevoelens, gedachten en verdriet te vertellen waardoor ik misschien soms reageer zoals ik reageer. Echter dit lijkt niets te helpen.
Hij vindt dat ik mijzelf aanstel, dat er wel ergere dingen zijn. Hij zegt dat een kind met kanker erger is dan mij. Dat hij hier slechts tranen van in zijn ogenk an krijgen.
Dat als ik problemen heb dat ik maar naar de dokter moet gaan. Dat we slechts vrienden kunnen zijn, maar dat ik niet teveel mag bellen of elkaar zien. Hij zei zelfs: ik bel je wel! In het weekend schrijft die: ik heb geen tijd! Ik ben afwezig!! per sms!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ook zegt hij erbij maandag jl (hij was degene die kwam die week) dat: hij binnenkort vertrekt voorgoed naar een ander land. Dat vriendschap komt en gaat. Als ik met problemen zit, dat we maar beter penvrienden dan kunnen worden. Dit terwijl ik hem probeerde uit te leggen wat er met me aan de hand is. Ik heb slechts een stukje verteld, maar toen ik dit schreef.. slechts een klein stukje omdat ik hem vertrouwde en ik vond dat als hij me zou willen dat hij dit wel moest weten … …. hij zei me: is dat het? Ik dacht dat je een erge ziekte had ofzo!!! En nu is dit het maar!!!
Ik probeerde alleen uit te leggen: ik ben nu niet mezelf, begrijp me en misschien ook: help me. Hij zegt er niks van te begrijpen. Ik moet maar een sport gaan doen ofzo zei die. Dan komt het wel goed. Ik hoopte alleen te bereiken dat hij een steun voor me kon zijn, dat hij me begrijpen wilde en dat hij misschien stiekem degene was die zei: ik help je, kom we gaan samen wat doen? ik help je erdoor heen als vrienden en we kijken later wel als jij jezelf goed voelt .. of het nog wat kan worden. 5.5. jaar contact ook nog eens naar de donder geholpen. Hij was de tweede in me leven aan wie ik het vertelde. Maar ik krijg eenzelfde reactie. Het contact wordt direct verbroken. Ik heb zo'n spijt een deeltje te hebben verteld. Maar ik wilde eerlijk zijn……
Of te wel: ik heb niemand over. Niemand die mij wil helpen. Ik heb alles gedaan om contacten te hebben, te behouden en al. Alleen je ziet het….. het lukt gewoon niet. Ik weet dat het misschien ook aan mij ligt. Ik heb veel moeite om contacten te behouden en te onderhouden. Dit omdat ik vaak tegen het nakomen van afspraken opzie. Het lukt mezelf niet, ik ben bang totaal te flippen etc. Ook kan ik in bepaalde buien heel heftig en boos reageren. Dit terwijl het meer aan mezelf ligt omdat ik me gigantisch rot voel. Daarom lukt het gewoon ook soms niet…..
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik weet precies de oorzaak van mijn depressies, ik weet hoe ik ervan af kan komen want dit ligt in de oorzaak van mijn depressie. Alleen alleen lukt het me niet. Ik durf die stap niet te zetten naar de huisarts. Ik zoek het liefst anoniem hulp. Eigenlijk zoek ik vrienden, mensen die me helpen, die er voor me willen zijn en me willen begrijpen. Mijn gevoelens gaan zo ver nu dat ik gewoon geen gebeurtenis meer kan verdragen, dat ik een baan afwijs omdat ik het geestelijk niet meer trek en ik me ga ziekmelden met smoesjes terwijl ik gewoon totaal doodziek ben door mijn depressie.
Ik zie ook gewoon geen uitweg meer……
Ik weet niet wanneer het ophoudt allemaal ……
Ik weet ook niet of ik ooit vrienden krijg .. mensen die me willen helpen ….
Contacten zouden me enorm goed doen. Alleen, mijn contacten wilden niet met me omgaan, slechts heel af en toe of zelfs … penvrienden zijn want ik heb problemen.
Ik snap hettotaal niet, waarom moet ik het allemaal treffen? Ik probeer alles te doen om me contacten te behouden. Ik betaal altijd alles voor hun. Dit om ervoor te zorgen dat als het niet leuk was met mij, dat ze denken van: ach vervelende dag met haar, maar ze betaalde. Ik voel me verschrikkelijk, het liefst zou ik me hersenen uit me hoofd halen en dan er nieuwe inzetten.
Mijn leven zie ik gewoon niet anders dan zo! Ik ben nu 27 jaar! Mijn conclusie is nu dat ik niet alleen kan gaan wonen. Ik zal helemaal gek worden. Zeker als ik geen vaste contacten heb. Het dagelijks leven moet ik nu al inrichten en plannen om bezig te blijven. Nu heb ik nog aanspraak maar dan?
Een kind hoef ik al nooit mer aan de beginnen. Een ouder die zo is, hoe kan die een kind opvoeden? Die hoop heb ik inmiddels al laten varen.
Mijn enige hoop is nog dat ik gelukkig kan zijn, dat ik kan lachen, dat ik vrienden durf te maken, dat ik durf te praten, dat er mensen mij begrijpen, dat mijn eenzaamheid, verdriet, rotgedachten over zijn.
Door eerlijk te zijn tegenover die jongen van: ik heb een probleem ….. ik ben bereid hulp te zoeken en het op te lossen ….. hoopte ik dat hij me begreep dat ik niet mezelf ben. Ik weet eigenlijk nie eens wat ik leuk vindt, wat ik ben en wat ik doe om anderen tevreden te stellen etc. hij beloofde me goude bergen, maar uiteindelijk wordt ik zo afgecheept. Dit terwijl ik wel hoop had dat hij me zou helpen …. er voor me zou zijn. Zoals ik dit ook voor hem altijd geprobeerd heb.
Een relatie hoef ik nu totaal niet, ik wil vriendschap, mij leren kennen en als ik misschien mijzelf gelukkig voel een kans krijgen. Maar ik wilde eerlijk zijn … en toen kreeg ik een bovenstaand antwoord.
Weet iemand waar in anoniem hulp kan zoeken? (slechts praten, mijn eenzaamheid kwijt kan raken)
Weet iemand hoe ik aan medicatie kan komen? Ik kreeg pas wel medicatie van de huisarts maar dat was voor ‘spanningen’ ik mocht ze maar een paar weken.
Weet iemand of mijn symptomen echt depressie zijn?
Weet iemand of dingen zwart/wit zien, niet tegen veranderingen kunnen, heftig reageren, boos worden, irritatie voelen, spanningen voelen .. of dit met depressie te maken heeft?
Wat moet ik doen met mijn contacten? Het is een deel van mijn verdriet nl. ik kan niet op ze rekenen, ze zijn er niet voor mij en vinden mijn problemen onzin.
Wat moet k doen met me werk? Ik overweeg een makkelijkere baan te nemen. Maar ja … als ik mezelf weer ga vervelen wat dan? Dan ga ik mezelf weer zo voelen.
Me ouders lijken me niet te begrijpen. Ik ben een sacherein en je hebt ons toch? wat zeur je nou over eenzaamheid! Zo is het leven …..
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen….
Lilian
ramon

19-06-2005 08:46

hallo lilian,
zo het is nog al wat wat je daar op noemt alles is negatief wat je zegt,maar er is best wat aan te doen al zal het wel even duren voor je er uit bent.
ik heb zelf ook een mindere periode in mijn leven gehad en heb me daar ook uit geknokt het is een kwestie van volhouden.
in het begin is het het moeilijkst dan is alles honderd procent negatief dan moet je op zoek naar een procent positiefiteit en van daar moet je gaan bouwen.
in het begin val je heel vaak terug,maar dat wordt steeds beter als je maar volhoud.
je moet kijken wanneer en op wat voor moment voelde ik me gelukkig en daar moet je dan weer naar terug en dan steeds langer vast proberen te houden en dan komen er steeds meer momenten dat je je gelukkig voelt.
en hoe meer je die momenten hebt hoe gemakkelijker het dan gaat.
iets van je af praten helpt beter dan in je eigen gaan zitten piekeren want dan wordt het alleen maar erger,en allemaal druk druk doen lost het niet op want jaag je je eigen alleen maar over de kop en dat werkt negatief,je moet rust in je zelf brengen,en denken wat vind ik leuk en dat gaan doen en alleen maar leuke dingen doen in het begin de echte verplichtingen komen later weer wel, je eigen belang staat nu voorop,en dan weet ik zeker dan kom je er weer boven op.
ik wens je heel veel succes en sterkte en als je er over wilt praten hoor ik het wel.
ramon,
jans

19-06-2005 13:31

Lilian, Bij een depressie hoef niet beslist opgenomen te worden, je kan ook medicijnen krijgen en met een psycholoog praten. Dit kun je via de huisarts doen, deze kan je doorverwijzen.
ik zou nhier niet meer mee wachten maar direct een afspraak maken.
sterkte, jans
jorin

19-06-2005 15:07

hoi lilian,
goed van je dat je hier je verhaal doet,een noodkreet.ik kan van alles tegen je zeggen maar ben bang dat het weinig effect heeft gezien je toestand.je hebt dringend hulp nodig!ik spreek uit ervaring,herken heel veel in je verhaal,ook ik heb me zo gevoeld,en ook ik dacht er nooit meer uit te komen.maar..dat is wel gebeurd en ik voel me beter dan ooit tevoren.hoop is het belangrijkste wat er is lilian,je moet hoop houden in je hart,dat zorgt voor de wil om er verandering in aan te brengen,zo is het mij ook gegaan,en met enorm hard knokken voor mezelf,dag in,dag uit.maar niet alleen,dit is te zwaar om alleen te doen.ga naar je huisarts toe,en vertel hem heel eerlijk hoe je je voelt,hij zal je verder kunnen helpen.ga anders naar het maatschappelijk werk bij je in de buurt,deze staan meestal in de gemeentegids.ze hebben op bepaalde tijden open spreekuur,en daar kan je je verhaal ook kwijt,ook zij kunnen je verder helpen of evt doorsturen.
een opname is niet altijd nodig,dat gebeurd alleen als al het andere niet helpt,en een opname is erg ingrijpend,als je het kan voorkomen,voorkom het dan.
als je interesse hebt in mijn verhaal en hoe ik erboven op ben gekomen,kan je me altijd mailen,ik denk dat jij alle hulp kan gebruiken op dit moment,maar lilian,je moet ingrijpen,want je zit in een vicieuze cirkel,alleen jij kan besluiten om er werkelijk iets aan te doen.bedenk dat je nooit de enigste bent die dit heeft,je bent nooit alleen.heel veel sterkte,jorin.
Peter

19-06-2005 20:45

Aan je verhaal te lezen, heb je een burnout!
Als je wil mag je me mailen.
Sterkte!
Groetjes,
Peter
Miranda

21-06-2005 17:33

Lieve Liliane,
Als jij dit alles wilt doorbreken lijkt het mij het beste dat je met een onpartijdig en professioneel mens gaat praten. Via je huisarts kun je je laten doorverwijzen naar een 1e lijns psycholoog. Deze mensen kunnen je de ruimte en de veiligheid geven om op adem te komen en ook inzicht in jezelf te krijgen waardoor sommige dingen minder zwaar zullen gaan voelen. Het is geen zwakte als je dit doet. Ik denk dat je vooral lief en goed voor jezelf moet gaan zorgen. Dit zou de eerste stap daarin kunnen zijn. Ik wens je heel veel moed en sterkte toe en geloof me dat uit het dal komen zal lukken als jij echte hulp gaat zoeken.
Liefs,
Miranda
joria

22-06-2005 08:45

hai,
ik heb jou lange brief gelezen en steeds weer vraag ik me af waarom je toch geen proffecionele hulp zoekt en hoezo een stigma die heerst er nu toch ook op je?
neem de verantwoording en je leven in eigen handen en ga bv naar het mediant en kijk eens of je aan je zelf kunt werken zodat jij je eigen gelukkiger wereldje kunt vormen
groetjes en sterkteLilian schreef:
>
> Lieve mensen,
>
> Ik trek het allemaal niet meer. Ik zit er geestelijk en
> lichamelijk echt doorheen.
> Ik merk dat ik gewoon alleen nog maar met gedachten loop van:
>
> “ wanneer houdt het eens op?”
> “wanneer kan ik gelukkig zijn”
> " wanneer is er eens iemand die zegt: ik begrijp je en zal je
> steunen"
> " wanneer kan ik weer lachen, wanneer heb ik uberhaupt
> gelachen of het naar me zin gehad?"
>
> Ik voel mezelf leeg, verdrietig, angstig als ik kijk naar de
> toekomst, onzettend onrustig en merk dat als ik nog iets te
> verwerken krijg dat ik totaal ga doordraaien.
> Ik loop met pijn in me buik, na een periode van vreetbuien
> heb ik nu moeite met eten en val ik onzettend af. Ik kan echt
> dagen en uren achtereen huilen. Verder kamp ik met hele erge
> moeheid. Ik kan echt niet meer dan een ochtend of middag
> ergens naartoe. Ik ben dan doodop. Het vergt veel energie.
> Uitgaan ofzo lukt me niet. De drukte, de mensen, het wordt me
> teveel. Teveel prikkels. Als ik ergens ben, dan voel ik me
> verschrikkelijk en wil ik weg, het ontvluchten. Ik voel het
> al zo'n jaar. Ik weet gewoon niet wat ik meer moet doen. Het
> wordt van kwaad tot erger.
> Sinds een paar maanden lukt het werken me ook steeds minder
> goed. Ik probeer maar door te zetten, vraag meer werk voor
> afleiding en iedereen lijkt inmiddels al te zien dat het niet
> goed gaat met me. Ze zien dat ik afval, dat ik me
> verschrikkelijk voel. Alleen ik moet gewoon doorgaan…. ik
> kan niet zeggen wat er aan de hand is. Ik verzin maar dat ik
> griep heb, dat ik bloed laat prikken etc. allemaal om soms
> thuis te kunnen blijven.
>
> Me ouders heb ik al verteld dat ik het niet meer trek. Ik zei
> dat ik liever wordt opgenomen ergens in een tehuis dat ze me
> kunnen helpen. Als iemand zich al zo voelt zo lang, maar het
> zelf niet lijkt te kunen moet ik hulp hebben. Ik heb al zeker
> vanaf mijn 17de last van depressieve gevoelens. Door
> contacten met anderen, bezig te blijven etc. etc. kwamen er
> momenten dat ik weer gelukkig was. Sinds vorig jaar lijkt het
> echter allemaal niet meer te lukken. Deze week was ook totaal
> een ramp…..
> Ik durf niet alleen alles te ondernemen ….
> Om alleen hulp te zoeken voor iets … terwijl ik precies
> weet wat de oorzaak is en wat de oplossing is …
> Alleen dingen ondernemen lukt gewoon niet meer … ik heb
> heel NL al afgelopen voor kleding te kopen, museum bezoeken,
> internetpagina's vol geschreven en me gek gechat. Ik blijf
> alleen maar dit gevoel houden en het wordt steeds erger.
> Me moeder zegt dat als ik hulp zoek, dat ik me toekomst kan
> vergeten. Als ik word opgenomen dan zal ik me leven een
> stempel krijgen. Dan zou ik nooitmeer aan werk komen. En nu
> ik wat internetpagina's las van: depressiecentrum werd me dit
> ookbevestigd.Deze mensen hebben een stigma.
> Alleen hoe moet ik leven? Hier een week uit me leven :
>
> Maandag jl. gingen me ouders op vakantie. Ik zou
> thuisblijven. Ik dacht dat ik mezelf enorm rot zou voelen als
> ik mee zou gaan. Het tegenovergestelde bleek waar te zijn. Ik
> werd zo onrustig, zo verschrikkelijk rot voelde ik me. Ik ben
> van alles aan ondernemen: huis dweilen, stofzuigen, ramen
> zemen, alle houten meubelen in de was gezet etc. Het gevoel
> ging mar niet weg. Er kwam iemand op bezoek en eigenlijk trok
> ik het totaal niet. Ik had eten gehaald en we gingen eten bij
> mij thuis. Ik voelde me verschrikkelijk. Ik kon mijzelf niet
> concenteren. Hij wilde tv kijken. Het ergste wat ik in zo'n
> bui kan gaan doen is stil zitten en kijken: dan komt mijn
> verdriet en ellendige gevoel nog meer naar boven. Ik
> probeerde maar telkens bezig te zijn door: drinken, eten aan
> te bieden, te gaan praten onder de film.
> Dinsdag zou diegene weer komen. Ik werd dinsdagochtend al
> wakker: huilend, depressief, kon niets verdragen. Me zus ging
> weg, dus weer een dag alleen. Ik heb tot 13 uur in me bed
> gelegen en toen maar de afspraak afgebeld. Ik had vanaf 6 uur
> in de ochtend gehuild tot ik ging slapen om 00.00 uur. Ik was
> zo onrustig, verdrietig. Ik kreeg me moeder aan de lijn en
> heb direct gezegd dat ik naar hun toe zou komen de andere
> dag. Na veel aandringen, omdat ze het toch wel erg gevaarlijk
> vond om mij in me eentje richting Luxemburg te sturen in de
> Ardennen, mocht ik toch gaan. Direct huilend een treinticket
> gekocht voor de volgende dag.
> Woensdag: dolgelukkig .. ik zou gaan naar me moeder. Ik
> hoopte echt dat dit me rust zou geven. Onderweg moest ik
> opletten, goed nadenken want ik moest 3 keer overstappen. Ik
> werd regelmatig gebeld door me zus waar ik was en ook me
> moeder want het was telkens ergens in de middele of nowhere
> waar ik moest uitstappen en weer een ander boemeltreintje
> moest pakken die een keer in de twee tot drie uur ging. Daar
> aangekomen, begon me gevoel weer. Dit terwijl ik hoopte dat
> alles goed kwam.
> Donderdag: huilen, pijn in me buik, diarrree, leeg gevoel
> …. me moeder en ik zijn heel de dag maar oppad geweest. Ik
> heb tig dorpjes gezien en ben rondgereden. Boodscappen
> gedaan, etc. etc. Om me bezig te houden. Maar ik kon gewoon
> weer niet normaal functioneren.
> Vrijdag: naar huis, amper geslapen dus heb heel de terugreis
> kunnen slapen in de auto. 15 uur thuis en direct in me bed
> gegaan tot volgende dag.
> Zaterdag : maar naar de Pasar Malam gegaan. Wat een
> verschrikking. Depressie kwam gigantisch opzetten: ik kon
> niet tegen deze drukte, werd echt knettergek. Mijn gevoel
> alleen te zijn kwam weer zo hevig naar boven. Ik was zo
> onrustig en niks interesseerde me. Me moeder werd redelijk
> boos dat ik het ‘verpeste’ terwijl ik me tranen alleen maar
> probeerde te verdringen en ik me gigantisch rot voelde. Ik
> weet het allemaal gewoon niet meer .. sinds mijn thuiskomst
> huil ik, heb ik de contacten die ik had inmiddels al
> aangegeven dat ik geen vriendschap meer hoef. Immers: ze zijn
> er niet voor mij!
>
>
> Ik voel me verschrikkelijk. De contacten die ik had hebben me
> enorm laten stikken. Ik had twee kennissen vanuit me vorige
> werk. Ze wilden graag contact houden. Ik was erg blij, maar
> mogelijk heb ik teveel verwacht. een keer in de twee maanden
> schrijft een van de twee. De ander heeft me al van haar msn
> afgegooid. Ook als ik mailde, mailde ze amper terug. Terwijl
> ze me eerst elke week belde, mailde en deed toen ze een baan
> nodig had en ik alles in het werk stelde om haar hiermee te
> helpen, gerust te stellen etc. Een contact zie ik een keer in
> het half jaar. Als ik met haar ben, dan spreekt ze eigenlijk
> over al haar problemen en help ik haar ermee. Verder hoor
> ikniets van haar. Alleen als ze weer een probleem heeft; uit
> met haar vriend, computerprobleem etc.
> Een laatste contact: die vind dat ik mijzelf aanstel. Iemand
> die alles voor mij betekende. Eerst wou hij een relatie met
> mij, maar opeens passen we niet bij elkaar. Ik snap het
> totaal niet, ik probeerde me gevoelens, gedachten en verdriet
> te vertellen waardoor ik misschien soms reageer zoals ik
> reageer. Echter dit lijkt niets te helpen.
> Hij vindt dat ik mijzelf aanstel, dat er wel ergere dingen
> zijn. Hij zegt dat een kind met kanker erger is dan mij. Dat
> hij hier slechts tranen van in zijn ogenk an krijgen.
> Dat als ik problemen heb dat ik maar naar de dokter moet
> gaan. Dat we slechts vrienden kunnen zijn, maar dat ik niet
> teveel mag bellen of elkaar zien. Hij zei zelfs: ik bel je
> wel! In het weekend schrijft die: ik heb geen tijd! Ik ben
> afwezig!! per sms!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
> Ook zegt hij erbij maandag jl (hij was degene die kwam die
> week) dat: hij binnenkort vertrekt voorgoed naar een ander
> land. Dat vriendschap komt en gaat. Als ik met problemen zit,
> dat we maar beter penvrienden dan kunnen worden. Dit terwijl
> ik hem probeerde uit te leggen wat er met me aan de hand is.
> Ik heb slechts een stukje verteld, maar toen ik dit schreef..
> slechts een klein stukje omdat ik hem vertrouwde en ik vond
> dat als hij me zou willen dat hij dit wel moest weten …
> …. hij zei me: is dat het? Ik dacht dat je een erge ziekte
> had ofzo!!! En nu is dit het maar!!!
> Ik probeerde alleen uit te leggen: ik ben nu niet mezelf,
> begrijp me en misschien ook: help me. Hij zegt er niks van te
> begrijpen. Ik moet maar een sport gaan doen ofzo zei die. Dan
> komt het wel goed. Ik hoopte alleen te bereiken dat hij een
> steun voor me kon zijn, dat hij me begrijpen wilde en dat hij
> misschien stiekem degene was die zei: ik help je, kom we gaan
> samen wat doen? ik help je erdoor heen als vrienden en we
> kijken later wel als jij jezelf goed voelt .. of het nog wat
> kan worden. 5.5. jaar contact ook nog eens naar de donder
> geholpen. Hij was de tweede in me leven aan wie ik het
> vertelde. Maar ik krijg eenzelfde reactie. Het contact wordt
> direct verbroken. Ik heb zo'n spijt een deeltje te hebben
> verteld. Maar ik wilde eerlijk zijn……
>
> Of te wel: ik heb niemand over. Niemand die mij wil helpen.
> Ik heb alles gedaan om contacten te hebben, te behouden en
> al. Alleen je ziet het….. het lukt gewoon niet. Ik weet dat
> het misschien ook aan mij ligt. Ik heb veel moeite om
> contacten te behouden en te onderhouden. Dit omdat ik vaak
> tegen het nakomen van afspraken opzie. Het lukt mezelf niet,
> ik ben bang totaal te flippen etc. Ook kan ik in bepaalde
> buien heel heftig en boos reageren. Dit terwijl het meer aan
> mezelf ligt omdat ik me gigantisch rot voel. Daarom lukt het
> gewoon ook soms niet…..
>
> Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ik weet precies de
> oorzaak van mijn depressies, ik weet hoe ik ervan af kan
> komen want dit ligt in de oorzaak van mijn depressie. Alleen
> alleen lukt het me niet. Ik durf die stap niet te zetten naar
> de huisarts. Ik zoek het liefst anoniem hulp. Eigenlijk zoek
> ik vrienden, mensen die me helpen, die er voor me willen zijn
> en me willen begrijpen. Mijn gevoelens gaan zo ver nu dat ik
> gewoon geen gebeurtenis meer kan verdragen, dat ik een baan
> afwijs omdat ik het geestelijk niet meer trek en ik me ga
> ziekmelden met smoesjes terwijl ik gewoon totaal doodziek ben
> door mijn depressie.
> Ik zie ook gewoon geen uitweg meer……
> Ik weet niet wanneer het ophoudt allemaal ……
> Ik weet ook niet of ik ooit vrienden krijg .. mensen die me
> willen helpen ….
>
> Contacten zouden me enorm goed doen. Alleen, mijn contacten
> wilden niet met me omgaan, slechts heel af en toe of zelfs
> … penvrienden zijn want ik heb problemen.
> Ik snap hettotaal niet, waarom moet ik het allemaal treffen?
> Ik probeer alles te doen om me contacten te behouden. Ik
> betaal altijd alles voor hun. Dit om ervoor te zorgen dat als
> het niet leuk was met mij, dat ze denken van: ach vervelende
> dag met haar, maar ze betaalde. Ik voel me verschrikkelijk,
> het liefst zou ik me hersenen uit me hoofd halen en dan er
> nieuwe inzetten.
>
> Mijn leven zie ik gewoon niet anders dan zo! Ik ben nu 27
> jaar! Mijn conclusie is nu dat ik niet alleen kan gaan wonen.
> Ik zal helemaal gek worden. Zeker als ik geen vaste contacten
> heb. Het dagelijks leven moet ik nu al inrichten en plannen
> om bezig te blijven. Nu heb ik nog aanspraak maar dan?
> Een kind hoef ik al nooit mer aan de beginnen. Een ouder die
> zo is, hoe kan die een kind opvoeden? Die hoop heb ik
> inmiddels al laten varen.
> Mijn enige hoop is nog dat ik gelukkig kan zijn, dat ik kan
> lachen, dat ik vrienden durf te maken, dat ik durf te praten,
> dat er mensen mij begrijpen, dat mijn eenzaamheid, verdriet,
> rotgedachten over zijn.
> Door eerlijk te zijn tegenover die jongen van: ik heb een
> probleem ….. ik ben bereid hulp te zoeken en het op te
> lossen ….. hoopte ik dat hij me begreep dat ik niet mezelf
> ben. Ik weet eigenlijk nie eens wat ik leuk vindt, wat ik ben
> en wat ik doe om anderen tevreden te stellen etc. hij
> beloofde me goude bergen, maar uiteindelijk wordt ik zo
> afgecheept. Dit terwijl ik wel hoop had dat hij me zou helpen
> …. er voor me zou zijn. Zoals ik dit ook voor hem altijd
> geprobeerd heb.
> Een relatie hoef ik nu totaal niet, ik wil vriendschap, mij
> leren kennen en als ik misschien mijzelf gelukkig voel een
> kans krijgen. Maar ik wilde eerlijk zijn … en toen kreeg ik
> een bovenstaand antwoord.
>
>
> Weet iemand waar in anoniem hulp kan zoeken? (slechts praten,
> mijn eenzaamheid kwijt kan raken)
> Weet iemand hoe ik aan medicatie kan komen? Ik kreeg pas wel
> medicatie van de huisarts maar dat was voor ‘spanningen’ ik
> mocht ze maar een paar weken.
> Weet iemand of mijn symptomen echt depressie zijn?
> Weet iemand of dingen zwart/wit zien, niet tegen
> veranderingen kunnen, heftig reageren, boos worden, irritatie
> voelen, spanningen voelen .. of dit met depressie te maken
> heeft?
> Wat moet ik doen met mijn contacten? Het is een deel van mijn
> verdriet nl. ik kan niet op ze rekenen, ze zijn er niet voor
> mij en vinden mijn problemen onzin.
> Wat moet k doen met me werk? Ik overweeg een makkelijkere
> baan te nemen. Maar ja … als ik mezelf weer ga vervelen wat
> dan? Dan ga ik mezelf weer zo voelen.
> Me ouders lijken me niet te begrijpen. Ik ben een sacherein
> en je hebt ons toch? wat zeur je nou over eenzaamheid! Zo is
> het leven …..
>
> Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen….
>
> Lilian
Jolieke

27-06-2005 16:04

Lieve Lillian,
ik heb precies hetzelfde meegemaakt en ik herken alles wat je schrijft alleen ben ik 13 en jij al wat ouder, hoewel ik me gedraag als een 17 jarige hoor;-).
Ik ben op een gegeven moment naar een psygiater gegaan en ik heb de middelen seroxat en dippiperon gekregen en het helpt heel goed, het is een tijdje heel goed gegaan, hoewel ik nu weer dezelfde kant opga. de seroxat helpt tegen de depressiviteit en de dipiperon helpt je om het in je hoofd te ordenen en je rustig te houden, ook slaap je dr beter van. Het is niet zoals buspiron dat je steeds meer nodig hebt, je krijgt een dosering en als je meer nodig lijkt te hebben, ga je dat rustig proberen maar je raakt er niet “verslaaft” aan.
Ik wil je altijd helpen en een contact met je opbouwen via msn, dat helpt vaak wel iets, heb ik ook gedaan, dan kan ik je ook een site geven waar je meer contacten vandaan kan halen.
heel veel sterkte en ik hoor het wel als je wilt msnen of mailen!!
groetjes Jolieke
stefanie

11-07-2005 01:52

Beste LIlian,
Het klinkt allemaal best heftig wat je vertelt. Ik herken dit ook wel van mezelf en van andere mensen uit mijn omgeving. Uit je verhaal kan ik afleiden dat je teleurgsteld in mensen bent. (Je hebt het gevoel dat ze je niet begrijpen,
Je in de steek laten) Ook merk ik dat dit van invloed is op je zelfbeeld. Wat ook weer van invloed is op de mensen in jouw omgeving. Je schrijft dat je weet waar jouw problemen/ onrust vandaan komt en hoe je ze kan verhelpen. Dat is in ieder geval wel goed dat je de kern van het probleem weet hoe je het kunt verhelpen. Maar waarom lukt dit niet? Ik vind het wel goed dat je in ieder geval hulp gaat zoeken. Ik zit zelf bij een psycholoog, maar die vind ik niet echt helpen. Voor iedereen is dit natuurlijk anders , misschien als jij een goede psycholoog krijgt dat dit wel baat heeft bij jouw situatie. Wat ik wel heb gemerkt is dat het belangrijk blijft om op een afstandje naar je zelf te kijken. Dus altijd stil te staan bij jezelf. Een voorbeeld : wanneer je ergens zit bijvoorbeeld en je voelt spanningen. Dan jezelf afvragen waar die spanningen vandaan komen en kijken hoe je ze kan verminderen of verhelpen op dat moment. En deze spanningen of gedachten niet veroordelen. Als je jouw gevoelens op dat moment veroordeeld kunnen ze alleen nog maar heftiger worden. Het beste is dan om ze te laten zijn en jezelf op dat moment te accepteren. En kijken hoe je je onrust kan verminderen. Door het gevoel te benoemen bijvoorbeeld, of een andere situatie te creeren door toch van de plaats weg te gaan.
Voor de onderliggende oorzaak is het denk ik belangrijk dat je blijft praten. Praten is heel belangrijk. Dat heeft mij ook geholpen in situaties waarin ik het moeilijk had. Maar je hebt gelijk als je het gevoel hebt dat je er met niemand over kunt praten tewrijl jij er wel baat bij hebt dan lijkt het me vervelend. Jammer dat je er niet met je ouders over kunt praten maar misschien weten ze niet wat dit voor jou betekend en zul je het moeten uitleggen door je grenzen aan te geven en duidelijk aan te geven wat er met je aan de hand is op dat moment. Misschien is het ook een idee om een dagboek bij te houden en je bezig te houden met de hele kleine dingen waar je plezier van hebt gehad, wat je goed hebt gedaan enzo. Als je je richt op de dingen waar je goed in bent en waar je naar uit kunt kijken omdat je daar plezeir en gemotiveerd in bent dan kan dit ook een positieve werking hebben op je geest.
Ik weet niet hoe het met je werk zit. Maar wanneer jij het niet meer trekt dan moet je rust en ruimte voor jezelf creeeren. Eerst kom jij en dan de rest. Wat heeft een baas verder aan je als je de rest van je leven overspannen voelt. Nee, je moet eerst veel tijd voor jezelf nemen en kijken hoe je je leven weer op orde kan krijgen. Uitkeringen zijn er wel, dus je hoeft geen honger te lijden.
Jij bent de regisseur van je eigen leven !
ik hoop dat je wat aan mijn bovenstaande verhaal hebt. Anders mag je me altijd mailen wanneer je ergens meezit .
groet stefanie
jolan

13-07-2005 22:53

stefanie,je hebt mij een mailtje gestuurd die bestemd was voor lilian.

Ik trek het gewoon niet meer ...

Lilian

ramon

jans

jorin

Peter

Miranda

joria

Jolieke

stefanie

jolan