Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Lilian
Ik voel me zo verdrietig. Sinds november 2005 ken ik een jongen van internet. Ik vond hem erg aardig en gezien hij veel heeft meegemaakt en ik herkenning in zag, merkte ik dat ik qua vriendschap wel een klik vond. Nu is het allemaal anders gelopen. Ik heb nu ruzie met hem. Hij denkt eigenlijk om een andere reden dan de werkelijkheid.
Hij kon niet met mij afspreken, terwijl ik dit wilde. Hij vond me opdringerig en gaf dit aan. Ook toen ik smsde wat hij deed, werd ik boos toen ik een sms terugkreeg van: afwezig is AFWEZIG.
Ik kamp zelf met psychische problemen en gezien mijn moeder in het ziekenhuis lag door bepaalde redenen, werd ik nog erger boos en voelde ik me telerugesteld. Zeker omdat ik niet voor niks al loop bij de psycholoog en me al een maand rot voelde. Ook daarom heb ik iedereen daarna een mail geschreven aan al mijn vrienden dat ik geen contact meer wilde, omdat ik geen vriend voor hun kon zijn.
Toen die me toch smsde dat hij het graag wilde oplossen en dat we die maandag moesten bellen erover om erover te praten en had me ook een mail geschreven dat het mijn keuze is om afstand te nemen en dat ik er goed over na moest denken. Hij schreef me dat hij een vriend was die om me gaf. Ik dacht, nou ja misschien ben je nog wel de enige die normaal doet tegen mij. Ik heb daarom die maandag maar gebeld. Ik had toch hoop dat het goed zou komen. Alleen hij begon met allerlei verwijten dat ik teveel zou sms-en achter elkaar en nog meer dingen die hem zou irriteren aan mij. Dit bracht me eignelijk in ene dusdanige situatie dat ik niet veel kon uitbrengen van: kan, zal wel, misschien. Immers, ik was zo teleurgesteld ik dacht dat het goed zou komen en eigenlijk was ik heel blij met die sms en dat heb ik hem dnek ik best laten merken. Maar ja 
Na een half uur hing hij op want ze eten was klaar en we moesten maar op msn verder praten. Ik moest ook maar 2 weken nadenken wat ik wilde. Hij vroeg me letterlijk: wat wil je nou met mij? Maar ja, als dit allemaal zo makkelijk was had ik het allang gezegd.
Ik heb daarna nog met hem via email gesproken en toen heb ik gezegd ik hoef er geen twee weken over na te denken. Verder kan ik me niet veel meer herrinneren, begrijp dat ik heel erg door d ewar ben enzo omdat ik hoopte dat het opgelost zou worden. Ik heb iets in de trant gezegd van: als je jezelf niet wil vastprikken aan dingen kan je geen vriend voor mij zijn.
Ik heb al vaker aangegeven dat ik twijfel over onze vriendschap. Ik ken hem sinds november, maar ik ben bang dat hij me toch niet echt aardig vindt, gebruik van me wil maken, ik wil hem geen pijn doen en vind dat ik moest beslissen of ik met hem moet omgaan of niet. Ik dacht die dinsdag, ik bel hem op en probeer toch me teleurstelling naast me neer te leggen en uitleg te geven dat mijn twijfel over vriendschap niet gebasseerd is op hem als persoon, maar dat het allemaal aan mij ligt en ik hoopte dat hij en ik een oplossing zouden vinden.
Hij nam niet op en ik was er erg boos over. Immers, dit heeft veel moeten overwinnen dat ik weer ging bellen. Ik werd boos da thij niet opnam expres om mij en heb boos zijn voicemail ingeproken dat die me direct kon verwijderen uit zijn msn en weet ik eigenlijk verder niet meer. Ik heb toen een andere sim erin gedaan met een nr die hij niet kende. Ik belde weer en toen kreeg ik hem te pakken. Hij werd weer boos op mij, waarom ik hem nog belde. Ik wilde uitleg geven, maar ook weer wilde hij niks horen, vond dat hij zijn tijd verspeelde met mij en vroeg weer die vraag: wat wil je? Een vraag die ik niet kon beantwoorden of ik vrienden wilde zijn. Hij zei dat hij er geen zin meer in had om met mij te praten en dat die me op msn had geblokeerd. Hij wilde dat ik hem niet meer lastig viel en hij vond dat ik echt hulp nodig heb en dat ik maar met me psycholoog moest gaan praten.
Sinds die tijd heb ik geen contact meer. Het is nu een week geleden. Ik huil er elke dag over want hoe hij het opvat is totaal niet zoals ik het bedoel. Ik wil heel graag vrieden zijn, maar ik ben bang voor hem dat hij me verlaat, me pijn doet, slechte dingen van mij wil etc. Dit heeft totaal niks met hem te maken, maar met de persoon die ik geworden ben. Ik ben lichamelijk en psychisch mishandeld. Daarnaast ben ik veel verkeerde mensen tegen gekomen in mijn leven waardoor ik moeite heb gekregen om mensen nog te vertrouwen. Mijn laaatste vriendje was een drugsdealer bleek en probeerde me de prostitutie in te krijgen. Hij was de nige die ik vertrouwde en hij heeft me al die tijd bedrogen voor wie hij werkelijk was. Hij was de enige in mijn leven op wie ik dacht te kunnen bouwen. Na die tijd ben ik in september totaal ingestort en wist niet mee wat ik deed. Ik ben inmiddels bij de psycholoog om hulp te krijgen voor alles zodat ik straks misschien weer een normaal mens wordt.
Dit alles uit zich in contacten door het niet mezelf durven zijn, bang zijn dat mensen me willen gebruiken of pijn doen. Een keer doet hij ze hand omhoog en ik ben bang dat hij me wil slaan of als hij aan het stoeien is met mij dan ben ik bang dat hij me in elkaar wil slaan. Als hij me knuffelt, dan merk ik dat ik me gevoel totaal erbij wegdruk want daar kan ik niet tegen. Ook haat ik het als hij me wegbrengt naar de bus, omdat ik bang ben dat hij me daarna toch nooit meer ziet. Zo ga ik dus ook elk contact in.
Ik heb veel over me leven inmiddels al verteld, zodat hij ene keuze kon maken om met mij om te gaan of niet. Ik vond dat ik dit moest doen. Ook heb ik met kerst een kadootje gegeven, een kaart enzo om toch mijn vriendschap te bewijzen.
Zelfs met mijn psycholoog heb ik gesproken wat ik moet doen. Zij vind na alles wat ik heb meegemaakt het niet meer dan normaal dat ik totaal niemand meer vertrouw en mezelf zo opstel naar mensen. Ze zegt dat het probleem is dat ik me gevoel totaal uitschakel en alleen denk met verstand. Ze zei dat dit invloed heeft op mijn gehele gedrag naar mensen.
Dat ik zo agressief reageerde heeft ook te maken dat ik recent erachter ben gekomen dat me vader me moeder opnieuw heeft geslagen en ik al jaren probeer dat ze met me meegaat en dat we samen een levenopbouwen. Me vader is zelfs in zijn jeugd mishandeld, me moeder ook. Maar ook ik ben dit. Ik bne altijd degene die voor me moeder opkomt, probeer het probleem naar mij te schuiven zodat me moeder geen pijn heeft.
Ik heb nu alles verteld dat mijn verleden de reden is dat ik zo geworden ben aan me moeder. Ze is er verdrietig over en ook dat ik zo ongevoelig ben geworden zelfs naar haar toe. Ik heb haar weer gevraagd om weg te gaan maar ze zegt: je vader heft een rotjeugd gehad. Zonder mij red hij het niet, ik heb belsoten daarom te blijven. Maar zo is heel ons leven al geweest. Zij doet alles voor hem en dit gaat zelfs tegen het belang in van haar eigen kinderen. Ik werk, ik verdien goed en ik kan zo zorgen voor een huis. Ik zorg voor haar. Maar goed, dit is eigenlijk allemaal recent ook nog gebeurd en dit weet hij niet eens dat dit de reden is dat me moeder met problemen met haar hart in het ziekenhuis lag.
Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik wil graag wel vriendschap met deze jongen. Ik vind hem aardig en ik denk niet dat het een kwaad persoon is. Alleen ik ben bang dat ik geen goede virend kan zijn voor hem, dat hij me dan niet meer mag en dat hij me op een gegeven moment laat stikken. Daarom heb ik ene muurtje om mezelf heen gebouwd en kan ik moeiljik mijzelf zijn. En hij weet dat ik soms mezelf totaal niet ben.
Verder wil ik wel contact, maar ik denk dat we er goed over moeten praten, omdat ik met bepaalde dingne moeite heb en iegnelijk niet mezlef kan zijn hierdoor. Dan denk ik bijvoorbeeld aan zijn soms hardhandigheid dat mij bang maakt.
Ook ik moet leren om niet direct te denken van: hij belt niet, zie je hij haat mij. En ik ben mezelf bewust dat ik dit ook doe, waardoor dit de boventoon voert in ons contact.
Verder heb ik alleen gehandeld omdat ik dacht: het is het beste voor hem als hij niet met me meer omgaat. Ik wil hem geen pijn doen verder. Ik ben dit niet waard om met hem om te gaan en hij kan beter zijn tijd investeren in iemand anders.Daarom zei ik: ik twijfel of ik met je wil omgaan. Het heeft niets met hem als persoon te maken, ik dacht juist echt dat ik goed deed voor hem. waarom moet hij investeren in een persoon die zo gruwelijk is? En natuurlijk mijn angst dat hij mij gaat haten, mij nooit meer wil zien, denk ik: voor het te laat is, laten we stoppen met dit contact.
Ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik vind hem heel erg aardig eigenlijk. En juist nu hij zo boos tegen me is geworden en ik erover nadenk, denk ik dat hij misschien zichzelf nu zo voelt als ik. Ik weet nl. niet hoe hij zich moet voelen, ik kan me er niet zo in inleven dan dat ik dacht: dit is het beste voor jou. Maar misschien voelde hij zichzelf wel zoals ik nu.
Ik durf nu niet meer te bellen. Ik huil wel elke avond erover en praat met al me msn vriendjes erover. Ook kan ik in de nacht er amper van slapen. Ik denk dat ik hem ook veel pijn gedaan heb. Ook moet ik dagelijks langs zijn buurt rijden en zijn straat. Dat doet extra pijn, maar ja daar is me werk. Daarom rij ik maar om zodat ik dit alles vermijdt. Het is nl. een herrinnering die voor mij pijnlijk is.
Wat moet ik doen? Hij wil rust van mij hebben. Ik heb dit gerespecteerd omdat dit uit zijn belang is en ik wil hem geen pijn doen.
Misschien is hij me al vergeten en denk ik dat ik hem ook maar moet vergeten. Wat is het beste voor hem???
adelia weg, alles weg…