dilemma - oude vriendschap hernieuwen of maar zo laten

• 

  Alexandra

  19-08-2005 16:52

  Hallo allemaal. Hier volgt een lang verhaal!

  Sinds de middelbare school was ik goed bevriend (hartsvriendin) met een vriendin. Een paar jaar geleden kwam er qua elkaar bezoeken flink de klad in omdat zij een zeer drukke baan heeft, en zij had een huwelijkscrisis maar is die inmiddels weer te boven. Na een hele tijd niets van haar gehoord te hebben (ik was het telkens die contact zocht en vond uiteindelijk dat het van twee kanten moest komen) belde ze me zo'n 2 jaar geleden onverwachts op en nodigde ons (mijn vriend en ik) uit. Ze bleken in een gigantische, schitterende villa te wonen, ik was compleet overdonderd. En dat huis, met al zijn haken en ogen, was, zo zei ze, de uitleg waarom ze toch zo laks was met haar contacten, het slokte bijna al haar tijd op. Daar kon ik me iets bij voorstellen, maar toch. Na een gezellige middag gingen wij weer weg, en over en weer werd beloofd dat we niet weer 2 jaar zouden wachten om weer contact met elkaar te hebben, dat moest frequenter kunnen.

  Meer dan een jaar geleden heb ik gebeld, kreeg haar man aan de lijn waar ik even mee babbelde, en ja, mijn vriendin zou wel terugbellen en dan zouden we wat afspreken. Dat is nooit gebeurd want ze belde niet terug. Misschien heeft hij het wel vergeten door te geven, of is zij het weer vergeten: wie weet.

  Een paar maanden geleden ontving ik opeens een mailtje van haar via schoolbank, ze was eindelijk ook on-line, had met diverse klasgenoten van eerst de lagere en toen de middelbare school gemaild en dacht toen blijkbaar ook eens aan mij. Of ik het gezellig vond om te mailen. Ze had had nog steeds zo druk en iets afspreken was moeilijk en de telefoon pakken ook (terwijl het een ontzettende babbelaarster is).

  Tot op heden heb ik niet teruggemaild. Ik was ten eerste heel verbaasd, en ten tweede bekroop me de gedachte: als ik, als zijnde ooit jouw hartsvriendin, nu dan eindelijk eens aan de beurt kom voor een mailtje, nou dan hoeft het voor mij niet. Bovendien, wat let haar om even de telefoon te pakken? Wat ook steekt is dat wij in 2001 ons huis hebben laten verbouwen en dat ze nooit zijn komen kijken. Ik moest me daarentegen natuurlijk wel vergapen aan haar villa…

  Ik dacht altijd van mezelf dat ik erg vergevingsgezind was, maar dat vraag ik me inmiddels af. Aan de andere kant vind ik het moeilijk om deze (ooit heel goede) vriendschap voorgoed op te geven. Ik had me er eigenlijk al min of meer bij neergelegd dat we elkaar nooit meer zouden zien, dat was best een soort rouwproces, en nu mailde ze me plotseling en kwam alles weer naar boven, ik raakte ervan van mijn stuk.

  Heeft iemand goede raad?

  Rapporteren
• 

  Alexandra

  19-08-2005 16:54

  Om het plaatje compleet te maken: we zijn midden 40 (dus de ‘vriendschap’ stamt al van jaren her!)

  Rapporteren
• 

  toppie

  19-08-2005 18:03

  De vriendschap niet zomaar opgeven hoor. Ik zou haar gewoon nog een keertje bellen, mailen of natuurlijk het liefst persoonlijk spreken en haar vertellen wat er zo knaagt aan jou. Ook laten weten dat je het vervelend vind dat de vriendschap en het contact alleen van jou kant komt.

  Erover praten kan een grote oplossing zijn voor jullie toch wel lange vriendschap.

  Dus niet zomaar iets opgeven.

  Succes!

  Groetjes

  Rapporteren
• 

  medelezer

  19-08-2005 19:30

  Eigenlijk ligt het antwoord in je verhaal.

  Je kunt de vriendschap niet beeindigen ? De realiteit is dat je al 2 jaar geen vriendschap meer hebt.

  En wat zou je haar moeten vergeven ?

  Heeft ze gezondigd ?

  Mijn mening is dat je de dingen moet nemen zoals ze zijn.

  Ze wil geen tijd voor je maken, wel om achter de pc te zitten.

  Dat is haar goed recht.

  Blijft over dat jij dat zult moeten accepteren.

  Als ze anders wilde had ze dat wel gedaan.

  Beetje zelfrespect zou je geen kwaad doen.

  Rapporteren
• 

  passie

  20-08-2005 10:53

  Wat is eigenlijk vriendschap. Waarschijnlijk heb jij er veel meer voor over dan die ander. Als je behoefte voelt zou ik af en toe nog contacten, ik zou er een nieuwe vriendschap bij zoeken die er net zoveel energie in wil steken als jij.

  Ik geloof dat zoals partners uit elkaar kunnen groeien dit ook met vriendschappen kan gebeuren dit is niet altijd herstelbaar en moet inderdaad van twee kanten komen.

  Een beetje soulmate wil graag een uurtje voor je vrij maken en heeft jou dan net zo hard nodig. Ik denk dat zij jou niet precies heeft verteld waarom je gemeden bent want iedereen heeft wel iemand nodig. Misschien zijn haar huwelijksproblemen nooit verdwenen en heeft zij geprobeerd controle te voelen door altijd het huis keurig aan kant te hebben. Misschien heb jij eigenschappen waar zij moeilijk mee om weet te gaan. Misshien is zij ergens jaloers op wordt zij hier juist onzeker van, haar man kan wel een oogje op je hebben of dat zij dat zo ziet. Er kan ondanks de lange vriendschap zoveel zijn waar je niet bewust van bent. Het belangrijkste is dat jij jezelf niet afgewezen voelt maar ergens een nieuw inzicht in krijgt.

  Rapporteren
• 

  Edwin

  20-08-2005 11:34

  Hoi Alexandra,

  Dit soort zaken blijven altijd moeilijk. Aan de ene kant moet vriendschap 2 richtingsverkeer zijn en aan de andere kant zijn sommige mensen gewoon veel te laks om afspraken na te komen.

  In de andere antwoorden staan eigenlijk al de voors en tegens, die hoef ik dus niet te herhalen.

  Sterkte gewenst met je beslissing die je uiteindelijk zelf moet nemen…..

  Groetjes,

  Edwin

  Rapporteren
• 

  Alexandra

  20-08-2005 13:40

  Dank voor jullie reacties.

  Toppie, wat jij zegt dat heb ik dus al eens meegemaakt met haar: ik heb haar 2 jaar geleden duidelijk gemaakt wat er knaagde, dat ik ervan uit was gegaan dat ik naar niet meer zou zien enz. dus ze weet dat wel degelijk. Medelezer heeft natuurlijk gelijk: ik heb al (minstens!) 2 jaar geen vriendschap meer met haar. We weten toch helemaal niet meer van elkaar wat ons bezighoudt? Dat vind ik van het niveau ‘vage kennissen’. Ook dat heb ik toen tegen haar gezegd. En toen werd er wel serieus afgesproken ‘neeeee, we laten niet weer zo’n gat van 2 jaar ertussen komen'.

  Waar het om gaat denk ik is of ik ermee kan leven dat wij zijn gezakt naar het niveau ‘vage kennissen’. Zij kan daar blijkbaar mee leven, maar ik niet. Niet dat wij elkaar maandelijks hoeven te zien, maar af en toe eens een telefoontje, voor mijn part wat gemail over en weer, en dan eens in de 2-3 maanden afspreken, het lijkt me gezien onze (gewezen) vriendschap zeker niet teveel gevraagd. Ik kan haar niet dwingen, dus moet ik accepteren dat deze vriendschap ten einde is. Dat was mij in de afgelopen periode eindelijk met behoorlijk wat moeite gelukt, tot die mail van haar een paar maanden geleden kwam. Overigens meld ik even dat ik naast haar een andere zeer close vriendschap heb waar de insteek gelukkig wel al heel lang gelijkwaardig is.

  Ik zal de opmerking van Passie ter harte nemen: het belangrijkste is dat ik me niet afgewezen voel maar ergens een nieuw inzicht in krijg.

  Rapporteren
• 

  Alexandra

  20-08-2005 13:58

  Ik vraag me trouwens ook af wat zij denkt/concludeert uit het feit dat ik haar mail niet heb beantwoord. Ze gaat er blijkbaar niet van uit dat mails soms niet aankomen anders had ze er nog wel eentje gestuurd. Mogelijk dat zij denkt; okee, Alex wil niet mailen en verder ook geen contact, nou, dan niet. Ik schat haar in dat zij dit naast zich neerlegt (zie mijn vorige bericht).

  Ik zit er al een tijd aan te denken om haar toch een antwoord te sturen, maar ben er dus nog niet helemaal uit. Zeker moet daarin staan dat ik me gekwetst voel dat ze, na ettelijke ‘schoolbankers’ te hebben gemailed, toen ook eindelijk eens bedacht ; goh Alex staat er ook op, kom laat ik haar ook eens mailen'. Alsof ik zomaar een klasgenoot ben geweest.

  En misschien zorg ik er met zo'n mail dan wel definitief voor dat er geen contact meer tussen ons zal zijn. Toch ben ik daar nog niet uit: wil ik dat echt, of reageer ik dan zoals andere mensen vinden dat ik moet reageren?

  Want eerlijkgezegd, als het iemand anders betrof die mij zo'n verhaal vertelde, dan zou ik misschien zeggen: kappen ermee, da's niet goed voor je, word je alleen maar onrustig van.

  .. Sh*t wat moeilijk allemaal. Het stomme is: de keren (zoals de laatste keer) dat we bij elkaar zijn, voelt het als vanouds, er is niet een vervreemd gevoel. Wás dat maar zo, dan zou het veel makkelijker zijn. Aan de andere kant: haar nieuwe huis, en dat ze dat showde zo van ‘tja ik heb het zo druk hiermee, vandaar dat ik slecht ben in contacten (welke dan ook) onderhouden…’ , dat kweekte wel afstand. Mijn zus zei destijds ook keihard tegen mij: ze heeft je alleen maar uitgenodigd om haar huis te showen.

  Rapporteren
• 

  medelezer

  20-08-2005 17:05

  Wij kunnen wel gissen wat zij denkt/concludeert, daar schiet je niets mee op.

  Alex. wat is het probleem ?

  Waarom kun je niet accepteren dat het is zoals het is ?

  Waarom wil je haar ter verantwoording roepen ?

  Je hebt toch al gezegd wat je wilde zeggen.

  Je hoeft toch niet aantekondigen hoe vaak per jaar je gaat bellen en al helemaal niet hoe vaak zij dat moet doen.

  Je mailt als je daar zin in hebt en anders niet en je belt als je dat wilt ,of niet.

  Wil je graag in haar chique kringetje vertoeven ?

  Denk je dat zij jou nu niet daarin vindt passen ?

  Wij kunnen hier zeggen wat wij willen, wat er niet is dat is er niet.

  Wees een grote meid en neem je verlies.

  Dat moeten wij allemaal van tijd tot tijd.

  Rapporteren
• 

  lieke

  20-08-2005 23:26

  Wat heb je eigelijk voor belang bij haar vriendschap als het toch alleen van jou uit moet gaan. Ik ben het met Medelezer eens , er is niets, er zal ook niets komen . En heel misschien was er wel niets.

  Ga vrienden zoeken en steek geen tijd in iemand die jou niet wil.

  Lieke

  Rapporteren