Ik ben beslist niet hopeloos of wanhopig, maar de weinige vriendschappen die ik had (sommige al heel lang geleden) ben ik kwijtgeraakt. Mijn eerste vriendin was het buurmeisje, totdat ik verhuisde en met het overbuurmeisje bevriend raakte. Mijn eerste echte vriendin heb ik in mijn pubertijd verloren aan mijn eigen verwarring. Er volgden nog een paar fijne vrouwen met wie ik lief en leed deelde, maar vanwege de grootste crisis (echtscheiding) in mijn leven ben ik hen kwijtgeraakt of uit het oog verloren. Ik ben een kei als ik er voor anderen kan zijn, maar kan het maar moeilijk aanvaarden als anderen er voor mij willen zijn. Enfin, al met al ben ik in sociaal opzicht behoorlijk onbeholpen, maar dat valt niet op. Ik heb mijn leven in vele opzichten prima op orde. Alleen gewoon een fijne vriendin om bij aan te waaien, vertrouwlijkheden mee uit te wisselen, die er is als ik me verveel of met mezelf geen raad weet (en omgekeerd). Ik weet niet of en waar ik haar kan zoeken. Wellicht dat een gelijkgestemde ziel mij zoekt, het liefst in (de buurt van) mijn woonplaats (Leiden) en van ongeveer gelijke leeftijd (50). Groetjes, Esje